Bacılar mirak etmeğen, biz köye vardık gali, şincik dinleneyoz :))


Allah'a şükür dün köyümüze geldik, yerleştik, şeker gibi kayısıları mideye indirip karıncalar gibi harıl harıl harman kaldıran akrabalarımızı seyrettik.. Akşamüstü balkonda oturup, saçlarımızı savuran rüzgarı, yaprakların ona cevabını dinledik.. Gece pırıl pırıl yıldızlara bakıp hayaller kurduk ve bunu en az iki hafta daha yapabilecek olduğumuza şükrettik :))

Didem abla, bu fotoğraf özellikle senin için..

Özlemişsindir memleketciğini :))

Yolculuğumuz oldukça zorluydu diyebilirim.. Yusufcuk çok bunaldı otobüste.. Ne küçük hayvanlı kitabı ne de muavin abisinin ikinci postayı ikram ettiği dondurma kandıramadı onu.. En son deli deli çığlıklar atıyordu, onu hatırlıyorum :P Tam molaya yaklaşınca uyuyakaldı ama molada otobüs durunca sensörleri bunu algıladı ve cin gibi açıldı hemen o gözleri yeniden!!

Buradan yetkililere sesleniyorum..
Bu bebeyle otobüs yolculuğu çok zor oluyor..
Lütfen köyümüze bir havaalanı kondurunuz :P
İşlemez diye korkmayınız, söz biz her yaz geleceğiz, hi hii :))

Otobüsten çektiğim için görüntü pek net değil ama Afyon'da heryerde bu ağaçlardan görünce dayanamadım.. Gerçek ismini bilmiyorum ama Ozanla ben "lolipop ağaç" koymuştuk onların adını.. İstanbul'daki evimize çıkan yokuşta, yol boyunca vardı bunlardan.. Taa o günleri hatırlattı bana, ah ahh..

Bu da otobüsün camına dayayıp başını titreten Yusufcuk!!
Kikir kikir gülmesine bakmadım, çektim hemen..

Ağaçkakan değil ki bu yavrucak, kafatasıyla beyni arasında süngerimsi dokusu olsun :P

Neme lazım, zararlıdır falan..

Köy tam anlamıyla harika bu mevsimde.. Ne çok sıcak ne çok serin.. (Gerçi hala akşamları yorganla yatılıyor ama gündüz bahar gibi) Bütün meyveler ya olmuş ya da olmak üzere.. Kimin evine yaklaşsak hemen bahçesine, ağaçlarına davet ediyor bizi.. Eh, biz de hayır demiyoruz tabii :)) Kayınvalidemin evinin önünde de onlarca meyve ağacı var.. Şeftali ve üzümlerden gitmeden tadabilir miyiz bilmiyorum ama erik ve kayısılar çoook lezzetli..

NOT: Geçen hafta, sonunu beklemeden postu bitirdiğim Hırvatistan-Türkiye maçı harikaydı tek kelimeyle.. Biz daha yediğimiz gole üzülemeden, attığımız golle galeyana geldik :)) Ozan da ben de sessiz çığlıklar attık o sırada uyumakta olan Yusufcuktan kırmızı kart almamak için :)) Sıra penaltılara geldi.. Her atışta bizrimiz bir tarafa sıçrıyoruz, birimiz diğer tarafa! O gece , iki buçuğa kadar susmadı kornalar.. Bağırışlar, tezahüratlar dinmedi.. Ben yattım, millet hala halay çekiyordu bizim sokakta :))

Maksat, millilerimize destek..

Kırmızı beyaz takılıyorum bu ara..

Hele bir kupa gelsin, bütün yaz böyle gezmeyen ne olsun :P

Şimdilik hoşçakalın.. Biz Yusufcukla hamağı kurup şekerleme keyfi yapmaya gidiyoruz :))