Küçüğüm,
zannettiğimden çok daha küçücük..

Binlerce hane birbirine karışıyor aşağıda.. Bulanıyor fotoğraf..
Seçemiyorum yolları, köprüleri, ağaçları..

İnsanları arıyor gözlerim, zerreye dönmüş hepsi..

Kilometrelerce yukarıdan bakıyorum cismime..
Yok gibi..

Uçaktayım sadece, biraz yükselmiş..
Bu kadar yüksekten bakınca bile "zerre"yse cismim,
Rabbin gördüğü şekliyle nasıl adlandırırım kendimi?

O "eşref-i mahlukat" (varlıkların en şereflisi) olarak yarattı beni.. Üstün kıldı tüm var ettiklerine.. Dualarıma icabet etti, "Rabbim!" dediğimde beni kendine muhatab kabul etti..

Bu kadar küçük olmama rağmen.. Bir "zerre"ye misal olmama rağmen..

Ne şeref, ne şeref!!


.......................



Erimeden evimize ulaştık çok şükür.. Hatta evimize ulaşmakla kalmadık, ertesi gün köye doğru yola bile çıktık!! Şimdi köydeyiz oğlumla.. Ozan katılmak için geldiğimiz düğün bitince döndü, biz bir hafta buradayız..

Leyleği havada görmüş olamam ben.. Olsa olsa koca bir leylek sürüsünü görmüş olabilirim :)) Bir leylek bu kadar gezmeye yetmez :P

Yusufcuğa gönüllü bakacak birçok akraba var burada.. Umarım artık daha sık yazabilir, aradaki açığı kapatabilirim :))

Özlemişim sayfamı yaa!!