Zar zor kapanmış bir yaranın kabuğunu kaldırmak gibiydi tatil sonrası Yusufcuğu yeniden kreşe göndermek benim için.. O hiçbir şey anlamasa, hatta okulunu özlemenin verdiği heyecanla koşa koşa gitse de ben çok tuhaf oldum yeniden geçen hafta.. Annem doğru söylüyor belki de.. Birşeylere alışmayı başardıktan sonra "yarasını yeniden deşmemeli" insan.. Yoksa evde bir haftayı kucak kucağa, her anını beraber geçirdikten sonra , yeniden miniğini kreşe vermek ya da anne babasını buruk bir el sallayışla yolcu etmek bıçak gibi saplanabiliyor insanın içine..

Uzaklara gitme vakti yaklaştıkça, ben daha mı duygusal oluyorum ne?

Bilgisayara dokunmayalı bir hafta geçmiş yine, ben farkında değilim.. Televizyonu hiç söylemeyeyim zaten, üç hafta oldu galiba :P Ama bir duanın gerçekleştiğini görmek de çok güzel yani.. Hep dua ediyordum Allaha'a "Bana televizyon izlememe fırsat kalmayacak kadar dolu dolu bir hayat ver.." diye.. İşte oldu!!!

Annemler gittiğinden beri hayat yine aynı.. Akıyor ardı ardına günler.. Sabah kalkıp sırayla günü geçireceğimiz yerlere dağılıyoruz.. Yusuf kreşe, ben kursa, Ozan işe.. Akşam bizi sırayla toplayıp eve getiriyor babamız :)) Yemek, ödev, ütü, okuma, oyun vs. derken zaten bir bakmışım sabah olmuş!! Ben de ne yapıyorum? Bugünkü gibi sabahın beşinde kalkıp yakalamaya çalışıyorum hayatı, tamamlamaya çalışıyorum "eksik"leri..

Arada biraz eğleniyoruz da tabii..

"Kış"ın işlemediği babamız, bazen bizi de götürüyor dağlara kendisi yürüyüşe giderken..

Bir başka eğlencemiz de Yusufcuğun tatlı cümleleri tabii.. Bayılıyorum bitanemin ciciş ciciş konuşmasına.. Babası "tovacan" yerne "kocaman" demeyi öğretmiş ama.. Artık "kozzaman" seviyormuş beni :)) En tatlısı da ona "Seni çok seviyorum bebeğim.." dediğimde "Ben de yeni.." demesi :))

Yapmayı planladığım ve hatta yapmak zorunda olduğum o kadar çok şey var ki dostlar.. En büyük ihtiyacım da vaktimin bereketlenmesi.. Belki bana bu konuda dua etmek istersiniz di mi?