İstanbul'a geleli tam bir hafta oldu ve ilk defa bugün güneşli hava.. Buna bir de artık "fotoğraf makinası" travmamı atlattığımı eklersek -elhamdulillah- keyfim çok yerinde bugün..

Yanlız ufak bir ayrıntıyı itiraf etmeden geçemeyeceğim.. Dün, sahile indik akşamüstü annemlerle biraz.. Hem deniz havası alalım hem de Yusufcuk enerjisini evdeki koltukların kenarında barfiks çekerek atmak yerine sahildeki jimnastik aletleriyle oyalanarak atsın diye..

Manzara müthişti.. Parça parça bulutların arkasında, kırmızının her tonunda haleler oluşturmuştu batmaya yakın güneşin ışıkları.. İki eski yük gemisi yanaşmıştı küçük rıhtıma.. Banklar, ağaçlar, dalgalar gölge gölge tonlarla muhteşemdi..

Elim ister istemez çantama, herzaman fotoğraf makinamın durduğu yerdeki boşluğa gitti !!

İçimin sızladığını farkeder farketmez "Hadi gidelim.." dedim annemlere.. Fotoğraf çekemedim ya, sanki boşa gitti gibi geldi bana gördüğüm tüm o güzellikler..

Farkettim ki ben, hayatı kadrajda görmeyi seviyorum..

..................................

Çarşamba günü iki güzel şeyin gerçekleşmesini bekliyoruz.. İlki -inşaallah- kardeşimin askerden gelmesi.. İkincisi de o gün ya da gecesinde vize sonucumun açıklanması.. İnşaallah ikisi de hayırla, güzellikle gerçekleşir..

..................................

Aşağıdaki kısmı, geçen hafta yola çıkmadan önce yazmıştım. Tamamlayamadığım için taslak olarak kaydetmişim, kalmış.. Bari bugün ekleyeyim dedim, unutulup gitmesin arada..


Ben banyoda birşeyler yapıyorum - muhtemelen temizlik - Yusufcuk arkada, plağı sardırmış gidiyor:

- Anne napiyosun? Napiyosun? Napiyosun anneeee?

En kestirmesinden cevap veriyorum:

- İş !!

O da en afillisinden bir soruyla karşılık veriyor bana:

- Niye, iş makinası mısın sen?

- !!!!!!!!

............................

Eve, oğlunu çoooooook özlemiş bir şekilde gelen her baba gibi, bizim babamızın da tek isteği oğluyla biraz oynayıp vakit geçirmek, onu öpüp koklamak.. Ama Yusufcuk babasına kendini pek öptürmeyen, ben varken onun kucağına bile gitmeyen ve işine gelmediği zaman konuşmayan anneci bir kişilik.. Geçen gün babası eve geldiğinde öpmüş bir kere.. Sonra meyve yerken babası bir daha öpmek için kucağına çağırdı.. Çok bilmiş küçük bey ne dese beğenirsiniz?

"Salonda öptüm ya, daha ne istiyosun?"

Yok, estağfirullah, daha ne ne isteyelim çocuuum, sen lutfetmiş öpmüşsün bir kere :P

...................................

İki gün önce, ben mutfakta yemek yapıyorum, yine tatlı tatlı konuşuyor Yusufcuk eteğime yapışmış bir şekilde.. Dayanamadım, "O küçücük ağzını yerim seninnnn.." dedim. Bir adım geri çekildi hemen.. "Ama o zaman ben yemek yiyemem ki ağjım olmassaaa.." dedi !! Bu sefer de "Tamam o zaman, aklını yerim.." dedim. Yine bir adım geri çekildi ve cevabı yapıştırdı: "O zaman da oyucun bozuluyyy.."

................................

Ufak ve son bir ayrıntı daha..

Yusufcuğun, istediği birşeyi yaptırmak için son numarası..
Birkaç kez istiyor birşeyi.. Ama mesela, mutfakta sandalyeye çıkıp oradan da dolapların üstüne tırmanmak ve orada ne olduğuna bakmak gibi pek makul birşeyi :P Ben de doğal olarak "Hayır" diyorum tabii.. Yaklaşık on kere daha şansını denedikten ve on kere daha "hayır" kelimesini duyduktan sonra da bombayı patlatıyor :

"Ama yavlalıyoyummmm.."

Bu yalvarma bazı durumlarda işe yarıyor, itiraf etmeliyim.. "Yalvarmanı yerimmmmm." diye diye en yapmayacağım şeyleri yaptığım olmuyor değil :)))

Şimdilik bizden bu kadar..

Herkese iyi haftalar !!