Tam da şu ortalığın domuz gribinden kırılıp geçtiği dönemde, aniden hastalanan ve iki gün ateşler içinde yanan Yusufcukla uğraşmanın, binbir türlü vesveseyle boğuşmanın yanında ev-eşya toplamak hiçbirşeymiş gerçekten..

Allahtan bu sabah biraz kendine geldi ve "Çokokıyeeeeeeeemmm" diyerek uyandı :)) "Çokokıyem yiycem ben, veyiy misin anne?"

Geceki ateşler içinde yanma-ıslak havlu ve ateş düşürücü işbirliğiyle soğutma çalışmalarından sonra, en az çokokrem kadar tatlı geldi bu cümle bana :))

"Rüyanda mı gördün oğlum, bu ne acele?" dedim, "Evet, yüyamda yiyodum ben onu, çok canım istiyoooo.." dedi..

Eli mahkum verdim ben de aylardır çok yiyip de alerjilerini tekrar kabartmasın diye köşe bucak sakladığım çokokremi..

Ciddi bir boğaz enfeksiyonu var ama doktora götürmedim henüz.. Götürmeyi de düşünmüyorum.. Hastaneler hiç güvenli gelmiyor bana bu aralar, özellikle de çocuk bölümleri.. Evde ıhlamur, elma çayı, nane ve birkaç farklı doğal yöntemle geçiştirmeye çalıştık bu sefer.. İnşaallah atlatır da gitmeye gerek kalmaz..

Allah hiçkimseyi evladının acısıyla, yokluğuyla imtihan etmesin..
En ufak bir ateşte bile "Acaba onu kaybeder miyim, kötü birşey olur mu?" diye kaygılanmayı, ancak anne olan anlar..