Hey millet, yeni bir kita buldum, adi Amerika :P


Yeni yilin ilk gunu' yeni bir ulkeden, yeni bir yazi yazmak istedim ama biliyorum, Turkiye'de coktan sabah oldu bile.. Biz sekiz saat geriden geliyoruz malum :P Su anda cilgin Amerikan kisilikler havai fisekler esliginde cosuyorlar disarda.. Minik patlamalar var cevrede :)) Her yer isil isil..

Nereden baslasam anlatmaya bilmiyorum.. Kimse kolay olacak dememisti ama kimse bu kadar zor olacagini da soylememisti aslinda..

Cumartesi gunu ucaga binip de 13 saat kadar uctuktan sonra olabilecek en kotu sey once havaalaninda 1,5+2,5 saatten toplam 4 saat sira beklemek sonra da bizi Austin'e goturecek ucagin iptal olmasiydi ki ikisi de oldu !!

Chicago aktarmaliydi ucus ve kar firtinasi yuzunden yaklasik 300 ucus iptal edilmis.. Tam yilbasi oncesi oldugu icin zaten kalabalik olan havaalani iptaller yuzunden adim atacak kose kalmamis haldeydi ve sadece yeni bileti alabilmek icin dedigim gibi dort saate yakin sira bekledik.. Iki gunluk uykusuzlugun ustune bir de moral bozukluguyla ayakta duracak halim kalmamisti en sonunda..

Yusufcuk bu surecte zaten perisan oldu :(( En son cigira cigira ust uste yigdigimiz valizlerin ustunde uyuyakaldi ve o gunun gece saat ucune kadar hic uyanmadan uyudu!! Aslinda uyuyan tek o degildi.. Insanlar esyalarinin, banklarinin uzerinde yan yana uyuyordu o kalabalikta.. Hava inanilmaz soguktu ve ben de cozum olarak Turkiye'den goturdugum uyku setini acip onun icine sardim Yusufcugu :))

Neyse.. Havaalanindaki parali telefonlardan guc bela Ozan'in bir arkadasina ulastik ve alti saatin sonunda nihayet bir otele yerlesmistik.. Ama ben bu aradaki sureci cok iyi hatirlamiyorum cunku gozum acikti ama aslinda yemin ederim uyuyordum!! Bunyem resmen iflas etti o gece..

Sonraki uc gunu Chicago'da gecirdik.. Boylece sehri iyice gorme firsatimiz da oldu.. Downtown'i cok ama cok begendim.. Turkiye'ye benzettigim tek yer orasi oldu cevrede gordugum alisveris yapan sinirli sayida insan sebeiyle.. Cunku kocaman ama insansiz sehirler ulkesi burasi.. Artik bana bile garip geliyor disarda insan gorunce cunku normalde kimse yok!!

Ozan'in arkadasi sagolsun elinden geldigince gezdirdi bizi.. Karlar altinda, Noel oncesi suslenmis evleriyle Chicago harikaydi ama sadece sicak biryerlerde bulunuyorsan.. Eksi derecelerle bizi karsilayan Chicago'dan ayrilip da guneye, bahar gibi Austin'e gelince pek mutlu olduk :)) Fotograf da cektim arada -ilk soku atlattikca- ama kendi bilgisayarim olunca yuklerim artik, su anda bir arkadasin laptopuyla yaziyorum..

Uc gundur de yasayacagimiz sehirde, Austindeyiz.. Bu sefer de benim bir arkadasimin evinde kaliyoruz.. Oldukca sirin ve sakin bir yer.. Hava bu ayda bile bahar gibi.. Simdilik cok yabanci ve biraz da tedirgin edici gelse de burayi zamanla sevecegime inaniyorum..

Gunlerdir kendimi izledigim onlarca Amerikan filminden birinde gibi hissediyorum.. Sanki ben yasamiyorum da izliyorum bu olanlari.. Hala tam olarak algilayabilmis degilim olan biteni..

Yusufcuk da bi garip.. Olayi cozemedi hala.. "Ameyika buyasi mi?" diye sorup duruyor :)) Kendisine yaklasip pek bi sirin oldugunu soyleyen tum Amerikanlardan kacip arkama saklaniyor ama Turkce konusan herkese yaklasip konusuyor :))

Allahtan ki bize yardimci olan Turkler var burada.. Yoksa bu kocaman bilinmezligin ve tedirginligin icinde kaybolup gidebilridim ben!!

Austin'e gelisimizde biraz macerali oldu cunku.. Ucus zaten korkunctu, ucaktan inen herkes istisnasiz ne kadar sallayan bir ucus oldugundan bahsediyordu ama beni esas sallayan havaalanina inip de valizlerin gelmedigini ogrendigim an oldu!! Bir problem olmus, bir sonraki ucaga vermisler.. Aksam kaldiginiz yere getiririz dediler ama aksam daha da kotuydu haberler.. Valizlerimizden birisi kaybolmustu!!

Ben kendi icimde, ne Ozan'a ne de evsahibine caktirmadigim bir sinir krizi gecirdim ama bu valizi geri getirmedi tabii :P Ertesi gun tekrar aradilar ve bir gorevli bana durumu anlatti, bes valizin ellerinde oldugunu, altincinin hangi ucaga verildigini bilmediklerini ve bulmaya calistiklarini ama teyit icin bana tum valizlerin icinde ne oldugunu tek tek belirtmem gerektigini soyledi.. Kadina dakikalarca valizlerin icinde ne olup ne bittigini anlatmaya calistim!! Bir yandan da kendimle konustum o arada, kaybolan valiz hangisi olsa en az uzulurum acaba diye ama karar veremedim :P Hangisinin kayip oldugu da belli degildi cunku..

Neyse ki dun aksam alti valizimiz de sag salim ve birarada elimize ulasti.. Icinde hasar var mi bilmiyorum, acmadim hicbirini toparlayamam tekrar diye ama geldiler ya ona da sukur!!

Dun evimizi de tuttuk tavsiye edilen bir siteden.. Orada yasayan baska Turkler de var, bu benim icin cok onemliydi zaten.. Insaallah memnun kaliriz.. Kucuk ama oldukca sirin bir ev, Allah huzurla oturmayi nasip etsin insaallah.. Bugun de calisacagimiz okullara gittik tanismaya ve Yusufcuga birkac okul onerisi aldik.. Ya bir bakici ayarlayacagiz ya da buradaki Montessori okullarindan birisine vermeyi dusunuyorum..

Tum gun alisverisle gecti bugun, yarin da oyle olacak galiba.. Oncelikle bir araba almamiz gerektiginden -burada arabasiz hayat diye birsey yok cunku, araban yoksa hicbir seyin yok, evden adim atamiyorsun disari, bir limon almaya kalksan en yakin yer kilometreyle basliyor olculmeye cunku- buyuk esyalari almaya hic girismedik ama mutfak esyasi ve birkac ivir zivir illa lazim iste.. Yeniden ev duzuyoruz yavas yavas.. Ozan'a da dedim gecen gun, yeniden evleniyormus gibi hissediyorum kendimi :P

Cumartesi anahtari teslim alip eve tasinacagiz.. Pazartesi de okul basliyor..
Bakalim bizi burada nasil bir hayat bekliyor?

Firsat bulursam yine yazarim ara ara..
Siz dua etmeye devam edin.. En cok da Yusufcugum icin.. O iyi ve guvende olursa ben kat kat iyi olurum cunku.. O mutlu olmazsa ben calisamam cunku.. Insaallah hayirla ve kolaylikla yoluna koyariz isleri..

Hoscakalin, kendinize iyi bakin..