Norgas..

Geçen haftasonunu bu minik gölde geçirdik..
Yüzdüreceğimiz ördek de minik olduğundan bize yetti de arttı bile :))
Zaten bizim küçük ördeğimiz korktu nedense, yüzmedi..
"Beni çıkarıııııınn.." diye ağladı, hevesimiz kursağımızda kaldı :P

Maceracı bir aile olarak, atladık motora öyle gittik tozlu tarla yollarından :))
Yusufcuk babasıyla benim aramda, kollarımdan oluşan emniyet kemerine sarılı,
gayet rahattı :))
Motor çalıştıktan sonra da beş dakikaya kalmadan o seste, o sarsınıtda uyudu aramızda!!Hem giderken, hem dönerken..

Göle girmeden önce, "Son kararın mı?" aşaması :P

Suya girdikten sonra, deneme ve "Sevmedim, çıkıcaaaaaammmm.." aşaması :))

Geçen sene çok güzel yüzmüştü Eğirdir Gölünde.. Zor çıkarmıştık sudan.. Bu sene niye böyle yaptı, anlamadık.. Büyüdükçe sudan korkmayı mı öğreniyor acaba bu bebişler? Banyo yapmaya hala bayılıyor, suyla oynamayı da seviyor ama yüzmek istemedi nedense..

Benim amele yanıklarım işte tam da bu günden kalma :P

Bu arada, benim bu yanıklar amele yanığı değil alerji yanığıymış!!

Dün doktora gittik ilçeye, Yusufcuk iki gündür hasta çünkü.. Hafif ateşli ve "acıdii" diye boğazını gösterip duruyordu.. Tahmin ettiğim gibi fazla dondurma tüketiminden dolayı boğazı şişmiş ve biraz iltihaplanmış.. İlaçlarımızı yazdırdık, sonra ben de kollarımı ve yüzümü gösterdim.. Güneşe alerjim varmış.. Yanık merhemi sürüyorum şimdi ve en azından bu kırmızı kabarıklıklar inene kadar güneşe çıkmamam lazım.. Kollarım neyse de yüzüm çok feci :(( Kabuk kabuk soyulmaya başladı, pöhüüüüü..

Doktora gitmek demişken..
Burada o deneyimi de yaşamak çok ilginçti.. Önce köydeki sağlık ocağına gittik.. Aslında kadrolu doktoru, hemşireleri ve kapıda bir de tam teşekküllü ambulansı var ama doktor yıllık iznini bizimle aynı zamana denk getirmiş :P
İlçeye gittik.. Çok yakın ve çok gelişmiş bir yer.. Ne sıra bekleme derdi var ne de protokol.. Doktor da Ozan'ın arkadaşının eşi zaten :)) Muhabbet ede ede muayene olduk :)) Buralarda işler hep böyle zaten.. Herkes mutlaka biryerlerden akraba ya da tanıdık..

Bizim köyümüz, içinden Denizli-İzmir karayolu geçtiği için oldukça gelişmiş bir köy..
Hertürlü imkanı ve hatta lüksü var.. Gördüğüm kadarıyla insanlar hiçbirşeyin mahrumiyetini çekmiyor çünkü şehirde olup da köyde olmayan hiçbir şey yok burada.. Süpermarketi, Ankaradaki herhangi bir marketten farksız.. Evlerde internet, uydu alıcılar, hertürlü beyaz eşya ve mobilya görebiliyorum.. (Hepsinde değil tabii.. Doğal köy yaşantısının devam ettirenler de var.) Ama dün, çevrede gezip gördüğümüz "iç" köylerdekileri düşündüm hep.. Orada da yaşayanlar var.. Çocukları var.. Her an hastalanabilirler veya bir kaza olabilir.. Ne doktorları var ne de yakın bir ilçe.. Herkesin aracı yok..

Kucağında hasta evladınla, çaresizce beklemekten daha acı birşey olamaz herhalde :((

Neyse, çok dağıldı konu..
Bir fotoğraf daha ekleyeyim de bitireyim bu yazıyı..

Dalından çırpma, şeker dutlar..
Hızımızı alamadık, bir torba dolusu topladık :))
Yiyemediğimizi de eve getirdik..