Yazamadım ne zamandır.. Çok meşgul olduğumdan mı? Hayır!
Tam tersi aslında.. Boşluktan..

Ve bu boşluğun beni sürüklediği depresyondan :P

Artık yeniden bir ev hanımıyım sanırım.. Dönem ortasında vizemin çıkması ve ayrılmak durumunda kalmam sebebiyle vazifeyi devrettim.. Artık evdeyim..

Hem yavaş yavaş -maalesef- içine düştüğüm ümitsizlik (vizeyle ilgili) hem de yeniden evde olmak bana hiç iyi gelmedi :(( Kendimi çok "boş" hissediyorum.. Aslında böyle hissetmemem gerek biliyorum, yaptığım ve yapacağım dünya kadar şey var ama işte insan alıştığı -ve sevdiği- düzen değişince birden boşluğa düşer gibi oluyor gerçekten..

Neyse ki artık yeni bir fotoğraf makinem var.. Bana kıyamayan kocacığım sağolsun :)) İnşaallah bunu sağ, salim uzuuuuuun süre kullanabilirim..

Sonbahardan kareler çalmaya çalışıyorum bugünlerde, kırmızı, turuncu, sarı..
Dün Eymir Gölü bunun için idealdi mesela.. Henüz bilgisayara yüklemedim ama inşaallah paylaşacağım sizinle de birkaç fotoğrafı..

Ama onlardan önce sırada, geçen hafta gittiğimiz Konya'dan, daha doğrusu Konya'nın bir köyünden kareler var.. Haftasonu iki günlüğüne, kayınpederimin taa gençliğinden av arkadaşı ve dostu olan bir aileye misafir olduk.. İlginç bir deneyimdi benim için.. Hiç tanımasam da bana kızları gibi davranan bir aileyle iki gün geçirdim.. Köyü karış karış gezdim, onlarca fotoğraf çektim.. Benim için çok özel bir köydü.. Teknolojiden olabildiğince uzaktı çünkü.. Hala tarlalarında kimyasal ilaç kullanılmayan, ulaşım ve taşıma için eşeklerin kullanıldığı, evlerin çoğunun taş yapı olduğu ve hala kadınlarının kendi diktikleri rengarenk kadife kumaşlardan gömlek ve elbiseler giydikleri bir köy..

Yusufcuk çok ama çok eğlendi ve benim için en önemli olan da buydu.. Hafif hastaydı çünkü yola çıktığımız gece ve ben kabus gibi bir haftasonu geçirmekten korkmuştum ama hiç de umduğum gibi olmadı çok şükür.. "Anne gitmeyelim, hep buyda kalalım oluy mu?" dediğine göre köy ona iyi geldi :))

Köyün çocuklarıyla sanki şimdiye kadar birlikte büyümüşler gibi sıkı fıkı olan miniğim, gün boyunca neşeyle oynadı.. Onlarla birlikte meyve yedi ağaçlardan, yavru kedileri sevdi.. Benim favorimse, çamurdan, yapraktan yemekler yapıp hayali bir ziyafet gerçekleştirdikleri kısımdı..

Yusufcuk, çorbalarını tanıtmakta..

Bu da makarnaymış :))

Yavrucağızım sadece toprakla beslenmedi tabii :P Bize çok iyi baktılar sağolsunlar.. Sadece bahçelerinin o doğal, mis gibi sebze meyveleri bile yeterdi ama ev halkı çok daha fazlasını sundu her Anadolu evi gibi misafirine.. En unutulmazı ise, şimdiye kadar hiç görmediğim şekildeki tandırlarında pişirdikleri mis gibi sıcacık ekmekleriydi..

Bu köyün tandırları, içine doğru kazılarak yapılıyormuş..

Tam bir kuyu tandır yani..

Ekmek yapmak için önce tandırın içinde kuvvetli bir ateş yakıyorlar..

Daha sonra da ateşin köze dönmesini bekliyorlar..

Bu arada, önceden mayalanmış hamur, parçalara ayrılıp hazırlanıyor..

Bu parçalara beze deniyor..

Ateş hazır olunca bezeler simit şekline getirliyor,

elde yuvarlana yuvarlana..

Daha sonra, üzerine çörekotu sürülüyor ve tandırın sıcak duvarına yapıştırılıyor tek tek..

Ekmekler, tandırın sıcağıyla yavaş yavaş pişmeye başlıyorlar..

Ve pişince de.. Ekmek sepetlerine doldurulup uzun süre saklanıyorlar..

Tabii bu arada misafire ikram ediliyor, zevkle yeniyorlar :))

Bitti mi sandınız?

Hayır...

Ateşin kalanı, akşama kurufasülye için yeter de artar bile..

Ben şimdi gideyim..

Bu fotoğrafların üstüne ne yazsam boş zaten :))

Gidip biraz daha depresyona gömeyim kendimi :P

Belki bir ışık yanar !