Belki de sonradan yeniden yasamamak, hatirlamamk icin yazmiyorum bugunleri..

Zor gecti su son iki hafta.. Yusufcukta, buraya gelmenin, konusulani anlamadigi-derdini anlatamadigi, annesinden tum gun ayri kaldigi ortamlarin "beklenen" etkisi kendini gostermeye basladi iyice..

Yatistirmakta cok zorlaniyoruz ofke nobetlerini..
Kendimizi yatistirmakta da zorlaniyoruz ve cogu zaman bu surec, ucumuzun de cok zarar gordugu sacma sapan birseye donusuyor..

Ertesi gun, hatirladikca zir zir aglamak kaliyor bana sadece..
Su anda oldugu gibi..

Yusufcuk artik ard arda yukselen cigliklarla agladigi ve ayni anda kendini yere atip topuklariyla olanca gucuyle yere vurdugu icin komsuyla da buyuk problem yasadik.. Burada insanlar kesinlikle anlayis gostermiyor sese, cocuk sesi olsa bile.. ( Ki Yusuf gercekten abartiyor isi, cok da haksiz degiller sanirim) Ofise gidip konustum, tasinacagiz evden.. Ama oyle hemen tasinmak da yok burada.. Once tasinacagina dair bir uyari veriyorsun site yonetimine ve en az bir ay daha oturmak ve kira odemek zorundayiz bu uyaridan sonra.. Arti bir de kontrat bitiminden once ciktigimiz icin iki kira da (yaklasik 2000 dolar!) ceza odemek zorundayiz..

Ama su eziyet bitecek ya sonunda, raziyim !!

Oglum hic mutlu degil cunku.. Okulda mutlu ve rahat degil, anlasa bile soylenenleri hala kendini ifade edemiyor ve gergin oldugu cok rahat anlasiliyor.. Eve geliyoruz, cocuk orada da rahat degil.. Hoplamak, ziplamak, kosa kosa oynamak istiyor.. Ama biz mecburen yaptigi herseyi engelliyoruz ses olmasin diye.. Sadece oturmak (ki pek olmuyor bu) ve cani istediginde cosamamak onu yine geriyor.. Bir noktadan sonra yine kosmaya, bagirmaya basliyor, engellersek de sonu husranla biten su ofke nobetlerini yasiyoruz iste.. Cocuk resmen isyan ediyor artik bu kadar gerilmeye!!

Evler ahsap ve ince burada ve yurumek bile yetiyor asagi ses gitmesine.. Cok erken yattigi icin insanlar, Turkiye'de aksam yemegi yenen vakit burada gece olmus oluyor.. Zaten komsu da olayi ofise anlatirken 'gece gec saatte gurultu vardi' diye anlatmis ki saat dokuz civariydi!!

Eve olabildigince gec gitmeyi denedik - ki Yusufcuk gider gitmez uyusun ama nerdeeeee? "Ben oyuncaklarimla hic oynayamadim ki amaaaaaa.." diye tutturup daha beter problem cikariyor bu sefer.. Zaten uyumaktan nefret eden bir cocuk, bu sadece sabah daha da zor kalkmasina sebep oluyor.. Her sekilde kisir dongudeyiz yani..

Mustakil bir eve cikmayi dusunuyoruz cozum olarak.. Kiralar apartmanlara gore cok yuksek ama ben bir oda bir salona bile raziyim, kucuk evlere bakacagiz, belki onlar daha uygun olur.. Yeter ki bir bahcesi olsun ve Yusuf eve gelince isterse yatana kadar ziplasin ama icimiz rahat olsun..

Surasi kesin cunku, sakin fitratli bir cocuk degil benim oglum.. Dogdugundan beri huysuz.. Daha dogrusu mizmiz ve tatminsiz.. En ufak birsey bile yetiyor onu aglatmaya, yerlerde yuvarlandirmaya.. Beklentileri ve oyun anlayisi cok farkli.. Onu degistiremeyecegimize gore, ona daha ozgur olabilecegi ve kendi istedigi sekilde rahatlayabilecegi ( atlayarak, deli deli kosarak, tirmanarak ve hatta sebepsiz yere dakikalarca ve gucunun yettigince bagirarak) bir ortam saglamaya calisacagiz.. Baska caremiz yok!!

Uc hafta sonra Turkiye gezisi var.. Haftaya ofise cikis notunu verip Turkiye'den dondukten sonra da tasinmayi planliyoruz.. Hatta eger mumkun olursa Ozan'in annesini de bir an once buraya getirmeyi.. O zaman Yusufu okuldan da alabiliriz cunku.. Belki daha iyi hisseder kendini oyle..

Neyse.. Guya anlatmayacaktim, hatirlamayacaktim..
Duramadim yine !!

Hem blog bunun icin di mi :P

Yarin Houston'a gidecegiz insaallah folklor yarismasi icin..
Derece alirsak yazarim :))

Sonra da yeni hafta, yeni umutlar :P

Dua edin bize ozellikle de Yusufcuguma olur mu..