Sabahtan öğlene kadar heyecanla dedemden gelecek iyi bir haberi beklediğim, öğlen nihayet uyandığını ve hatta konuşabildiğini öğrendiğim, sonrasında Ayşe'nin Ankara'ya geldiğini haber verdiği ve Özlem'le de anlaşıp buluştuğumuz, hepberaber kültür merkezindeki Anneler Günü fuarını gezdiğimiz ve sonrasında Özlem'in evinde güzel bir çay sohbeti yaptığımız, içimdeki sıkıntının nihayet dağıldığı, dönüşte pazara uğradığım ve Yusufcuğun da günün yorgunluğuyla erkenden (22:40) uyuduğu bir günün ardından yatmak çok cazip geliyor aslında ama yazmak iyi gelecek sanırım..

Özellikle son iki günüm o kadar üzüntülü ve gergin geçti ki bugün biraz nefes aldığımı hissettim çok şükür..

Canım dedem tekrar açtı sevecen gözlerini hayata.. Onu kaybetmekten o kadar korktum ki.. Sanki onu kaybetmek, çocukluğumu, içimdeki o neşeli yanı, ceplerimde taşıdığım şekerleri, birlikte beslediğimiz koyunların "mee"leyişlerini.. Hepsini ama hepsini kaybetmek demekti benim için.. O da hiçkimse gibi sonsuza kadar yaşamayacak biliyorum, ama insan erteleyebildiği kadar ertelemek istiyor işte sevdiklerini kaybetme ihtimalini bile..

Öğlen annem arayıp da "Deden uyandı.." dediğinde, rahat rahat hazırlanıp çıktım evden.. Hayat kaldığı yerden yeniden başladı sanki deveran etmeye..

Özlem'le Ulus'ta buluşup fuara gittik ve Ayşelerle orada buluştuk.. Çok orjinal hediyeler, harika, rengarenk stantlar vardı.. Ben çok istiyordum zaten gezmeyi ama Ozan'la vakit ayırmayı başaramamıştık.. Bugüne nasipmiş..

............................


Gelelim "Yuduu"ya..
Artık adını biliyor benim meleğim.. "İsmin ne senin annecim?" diye sorduğumda,
"Yuduu" diyor :))


Babasına öyle bir "Babacimmm" deyişi var ki,
insan kıskanıyor..
Her sabah "babağğ" diyerek uyanıyor, evin içinde dolanıp onu arıyor ve bulamayınca da bariz bir şekilde mutsuz oluyor :((


Son günlerde, aşağıdaki vaziyette hayvancıklarını emzirir oldu..
"Ne yapıyorsun oğlum?" diyorum, ağzıyla emme hareketi yapıyor bana..
Sonra da boynuna sıkıştırıp "nennii" yaptırıyor bebeciklerine :))

"Hadi" ve "Bin" kelimelerini öğrendiğinden bahsetmiştim ya.. Sebebini sonra yazarım demiştim.. İşte sebebi aşağıda.. Annemin Yusufcuğa sünnet hediyesi.. ( Yani henüz olmamış sünnetimizin hediyesi :P Ayın 23'ünde olacak inşaallah.. Daha erkene alamadık maalesef..)



Bu bisikleti aldığımız gün ve ertesi sabah, kargalar ve dahi biz kahvaltı etmeden sokaklardaydık Yusufcukla.. Gözünü "Annn attaaa" diye açtı afacanım.. Ekmek almaya bile bisikletimizle gider olduk!! Sadece dışarda binmekle doyulur mu "an ann"a, hayııırrrrr.. Eve gelince de tekerleklerini silip odaları dolaştık tek tek akşama kadar!! Akşam babası devraldı nöbeti.. "Hadi" ve "bin" demeyi o gece öğrendi işte.. Her binmek istediğinde bağırdığından, babası "hadi" demeyi öğretti ona.. Her "hadi" deyişinde de Yusuf'u gezdirmekten canı çıktı o gece!!

Yanlız bisikletimiz artık balkonda.. Şimdi sadece her akşamüstü parka giderken biniyor Yusufcuk.. Evde kullanması tehlikeli boyutlar almaya başladı.. Bisikletini "tırmanma aracı" haline getirdiğinden evde binmesini yasakladık.. Çıkmak istediği yerin kenarına getirip üstüne tırmanıyor ve sonra da tekerlekler kaydığı için yere düşüyordu çünkü.. Ama almak isteyenlere tavsiye ederim.. Arkada annenin kontrol etmesini sağlayan bir dümen olduğundan gayet güzel gidiyor ve tehlikesi yok gibi.. Pusetten çok hafif ve aynı işlevi görüyor bizim için bir haftadır.. Markete bile çok rahat gidiyoruz Yusufcukla.. Ayağa kalkmaya hiç yanaşmıyor zaten çünkü kalkarsa hemen duracağını biliyor "an ann"ın :))

Annanesi aldığı bisikletin yanısıra bir de harika bir kazak ördü Yusufcuğa buradayken..
Yusufcuk da bu süreçte hiç yanlız bırakmadı onu.. Bisikletine kurulup cicisini sevdi :))
Daha sonra kazağı ayrıntılı fotoğraflayacağım inşaallah.. Harika oldu çünkü..
Dallarından taşıp yerlere bile düştü o elmalar :))

Sanırım daha fazla direnemeyeceğim uykuya.. Yorum yazan herkese teşekkür ederek yatmaya gidiyorum.. Keyfim yerine geldi nasıl olsa, arayı çok açmadan yine yazarım inşaallah..

Rabbim, yüreği daralanları feraha erdirsin.. Amin..