"Bu sabah yağmur var İstanbul'da.."
Gerçekten.. Şarkı dinlemiyorum yani, bizzat görüyorum pencereden ..
Annanemize geldik biz :)

....................

Zor bir yolculuk oldu diyebilirim, korktuğum kadar değildi ama yine de.. Sabahtan akşam sekize kadar sadece iki bavul hazırlamaya fırsat bulunca ben daha kötüsünü ummuştum :) Özellikle yolda yemek yediğimiz yerden çıkarken öyle bir ağladı ki Yusuf Aslan, herkes yemeğini bırakıp bize baktı.. Susturmak yarım saat sürdü neredeyse :(

Peki neden mi? Çünkü diş çıkarıyoruz biz !!!

Tahminlerimiz doğruymuş.. Haftasonu doktorumuza gittik.. Daha altıncı ayımız dolmadı ama yola çıkacağımız için erken gittik bu ay.. Allah'a şükür sağlığımız ve gelişmemiz iyi ama Neşe hanım ağzını muayene edince alt dişlerin kabardığını söyledi. "Zaten anlamıştık, çok huzursuz, yine çok ağlamaya başladı, geceleri kesintisiz iki saat bile uyumuyor bu aralar" dedim. Bir jel verdi dişetlerini rahatlatması için.. Şimdi onu sürüyorum, minicik mercimek gibi birşey geliyor elime, kabarmış :))

Düşünüyorum da ne kadar acı veriyordur etini yara yara bir diş çıkması insanın ağzında.. Tahammülüm bitse bile kızamıyorum meleğime, o ne yapsın? Canı yanıyor !

Sürekli de kucakta durmak istiyor bu aralar.. Acısını unutuyor galiba.. Yavrum benim..

....................

Ben şimdiden nasıl geri döneceğimi düşünüyorum! !
Ozan bu akşam gidiyor.. Biz on gün falan kalıp öyle dönmeyi düşünüyoruz.. Benim planım gözyaşları eşliğinde anneme yalvarıp onu benimle gelmeye ikna etmek.. Bakalım işe yarayacak mı? Yoksa eminim daha Bolu'ya varmadan atarlar bizi otobüsten..